寄答京友文言文拼音版
寄答京友文言文注音版
寄答京友文言文拼音版
《 jì dá jīng yǒu 》
《寄答京友》
“ cái nán , bù qí rán hū !” jīn rén jìn zhī cái nán , jìn néng yán cái nán , rán jìng bù zhī cái zhī nán , cái dào miàn qián jìng bù zhī ài , xìng ér zhī ài , jìng bù jiàn yǒu ruò jǐ yǒu zhě , bù jiàn yǒu chēng xǐ zàn yáng bù chì ruò zì qí kǒu chū zhě , rú kǒng běi hǎi zhī jiàn mí zhèng píng , xiǎn zú jiù yáng biāo yě 。 hé yě ? yǐ qí fēi zhēn xī cái yě ; suī xī cái , yì yǐ xī cái zhī míng hǎo , yǐ míng hǎo gù ér xī zhī ěr 。 zé yòu ān wàng qí néng ruò jǐ yǒu 、 bù chì ruò kǒu chū rú kǒng běi hǎi rán yě ? wū hū ! wú wú wàng zhī yǐ !
“才难,不其然乎!”今人尽知才难,尽能言才难,然竟不知才之难,才到面前竟不知爱,幸而知爱,竟不见有若己有者,不见有称喜赞扬不啻若自其口出者,如孔北海之荐祢正平,跣足救杨彪也。何也?以其非真惜才也;虽惜才,亦以惜才之名好,以名好故而惜之耳。则又安望其能若己有、不啻若口出如孔北海然也?呜呼!吾无望之矣!
jǔ chūn qiū zhī tiān xià , wú yǒu yī rén néng xī shèng rén zhī cái zhě , gù shèng rén tè fā cǐ tàn , ér shēn xiàn yú táng 、 yú zhī lóng yě 。 rán zé cái gù nán yǐ , yóu shí shí yǒu zhī ; ér xī cái zhě zé qiān gǔ wèi jiàn qí rén yān 。 kǒng zǐ xī cái yǐ , yòu zhī rén zhī cái yǐ , ér bù dāng qí wèi 。 rù qí ér zhī yàn píng zhòng , jū zhèng ér zhī gōng sūn zi chǎn , wén wú yǒu jì zi , zhí wǎng guān qí zàng , qí xī cái yě rú cǐ , shǐ qí dé zhì , kěn shǐ zhī yān miè ér bù jiàn zāi ! rán zé kǒng zǐ zhī tàn “ cái nán ”, fēi zhí tàn cái nán yě , zhí tàn xī cái zhě zhī nán yě 。
举春秋之天下,无有一人能惜圣人之才者,故圣人特发此叹,而深羡于唐、虞之隆也。然则才固难矣,犹时时有之;而惜才者则千古未见其人焉。孔子惜才矣,又知人之才矣,而不当其位。入齐而知晏平仲,居郑而知公孙子产,闻吴有季子,直往观其葬,其惜才也如此,使其得志,肯使之湮灭而不见哉!然则孔子之叹“才难”,非直叹才难也,直叹惜才者之难也。
fū cái yǒu jù xì , jù cái fāng kě chēng cái yě 。 yǒu jù cái yǐ , ér kěn rèn shì zhě yóu nán 。 jì yǒu dà cái , yòu néng bù bì huò hài , shēn dāng qí rèn , yǒng yǐ xíng zhī , ér bù dé yī dì , zé wú píng , suī xī cái , qí rú zhī hé ! xìng ér dēng shàng dì , yǒu píng jù , kě jiè shǒu yǐ jiàn zhī yǐ , ér nián yǐ guò shí , zé suī cái rú zhāng xiāng yáng , yì ān zhī tīng zhě bù yǐ guò shí ér suì qì , qí shòu jiàn zhě yòu ān zhī bù yǐ jì lǎo ér zì xiè hū ?
夫才有巨细,巨才方可称才也。有巨才矣,而肯任事者尤难。既有大才,又能不避祸害,身当其任,勇以行之,而不得一第,则无凭,虽惜才,其如之何!幸而登上第,有凭据,可藉手以荐之矣,而年已过时,则虽才如张襄阳,亦安知听者不以过时而遂弃,其受荐者又安知不以既老而自懈乎?
fū fán yǒu dà cái zhě , qí kě yǐ xiǎo zhī chù bì guǎ , qí xiá cī chù bì duō , fēi zhēn jù yǎn zhě yǔ zhī yán bì bù xìn 。 dāng cǐ shù zhě , zé suī yǒu dà cái , yòu ān suǒ shī hū ? gù fēi zì jǐ dé wàng guò rén , cái xué guàn shì , wèi dāng shì zhě suǒ yǐ xìn , wèi yì shǐ rén xìn ér yòng zhī yě 。 rán fēi wěi qū jié zhōng , zhēn ruò zì jǐ yǒu , zhēn bù chì ruò kǒu chū , zòng rén xìn wǒ , yì wèi bì néng xìn wǒ suǒ xìn zhī rén , hàn bù de yǔ zhī bìng shí , zhāo wén ér xī yòng zhī yě 。 wū hū ! kě tàn yě fū !
夫凡有大才者,其可以小知处必寡,其瑕疵处必多,非真具眼者与之言必不信。当此数者,则虽有大才,又安所施乎?故非自己德望过人,才学冠世,为当事者所倚信,未易使人信而用之也。然非委曲竭忠,真若自己有,真不啻若口出,纵人信我,亦未必能信我所信之人,憾不得与之并时,朝闻而夕用之也。呜呼!可叹也夫!
为您推荐:寄答京友文言文翻译_注释_赏析
上一篇:孟子谓戴不胜文言文拼音版
下一篇:连处士文言文拼音版